De Huishoudbeurs

Je leest het goed, Kelly is op de huishoudbeurs geweest. Ik vond toch dat ik dat eens in mijn leven moest meemaken, en dus gingen ik en mijn moeder ´s morgens vroeg met de trein op weg naar de Amsterdam RAI. De reis verliep prima, en zoals verwacht konden we precies zien wie er naar de Huishoudbeurs gingen en wie niet. Trolleys overal. Uiteindelijk kwamen we aan op het station dat heel dicht bij de RAI lag. We wisten niet zo goed welke kant we op moesten maar we hadden zo het gevoel dat als we de trolleys in alle kleuren en maten zouden volgen, het wel goed zou komen; dat klopte. 

Eenmaal binnen zagen we de meest fanatieke beursgangers al naar hun doel sprinten. Wij liepen niet weten wat we moesten verwachten naar de eerste hal die we tegenkwamen. Daar was Gerard Joling aan het optreden om de beurs te openen; snel door naar de tweede hal. We zagen hem overigens later nog bij de Remia stand, reclame maken. Werkte best goed volgens mij.

De RAI is gróót, daar zijn we inmiddels wel achter. We kwamen de Blokker stand tegen en moeders besloot er een trolley van €2,50 te halen. Veel meer was deze ook niet waard, maar goed, we hadden een tas om al onze spullen in te kunnen houden. Al rondlopend kwamen we er snel achter dat er niet heel veel spulletjes gratis weg werden gegeven, helaas. Misschien werden er wel meer spullen weggegeven dan wij doorhadden hoor, maar deze beurs is zo druk bezocht dat ook niet heel veel konden zien. Wat me wel opviel is dat er niet eens alleen maar vrouwen liepen, maar ook een behoorlijk aantal mannen! Jonge jongens, mannen van middelbare leeftijd… ik heb echter wel het gevoel dat ze verplicht mee moesten, maargoed, wie ben ik om daar over te oordelen. Uiteindelijk vonden we een stand waar ze allerlei make-up verkochten voor een euro per stuk. We kochten allebei een nagellakje. Ik ging voor de rode. Alweer. Ik heb echt te veel rode nagellakjes. 

Toen vond ik een stand waar de Engelse vlag wel erg vaak op gedrukt was. Ik moest natuurlijk even gaan kijken en toen bleek dat ze fudge verkochten in allerlei smaken. Ik kon het niet laten liggen, ookal was het vrij duur. Ik kocht een stukje chocola/mint fudge, en een stukje Amaretto fudge met noten. Ik heb ze nog niet geproefd, maar hoop dat ze lekker zijn! Zo zien ze er in ieder geval wel uit.

Ook vond ik dat de Telegraaf wel erg graag haar kranten wilde verkopen. In iedere hal stond in ieder geval één Telegraaf stand. Het leukste daaraan vond ik nog dat er dikke, wat oudere mannen achter de stands stonden die een Telegraaf abonnement aanboden waarbij je een set nagellak kreeg. Ze stonden er vast niet als ervaringsdeskundigen.

Later vonden we nog een stand met Edding pennen. Ze verkochten setjes voor nail-art, met nepnagels, een topcoat en twee pennen om nail-art mee te maken. De nepnagels zijn best lelijk, en de topcoat komt van de Action, maar de pennen vond ik wel leuk en dus heb ik het setje maar meegenomen. Geen idee of het goed werkt, dat moet ik nog uitvinden.

Om een uur of twee ’s middags hadden we eigenlijk de hele beurs wel gezien en stelde ik voor de stad nog even in te gaan. We konden niet rechtstreeks vanaf het station bij de RAI naar Amsterdam Centraal en na even informeren bleek dat we eerst even naar Duivendrecht moesten en daarna door konden naar Amsterdam Centraal. Prima, we namen dus de trein naar Duivendrecht. Eenmaal op station Duivendrecht aangekomen, na ongeveer drie minuten reizen, zag ik dat de trein naar Amsterdam binnen een paar seconden zou vertrekken. We vlogen de trap op, de trein in, en toen merkte mama op; “Goh, dit is een rare trein?” Ik keek even rond naar de met neonkleuren beschilderde wanden en de muzikant met een gitaar en zei toen: “Ja, dit is een metro.”. Ik vond het heel grappig, mama niet. “We stappen bij het volgende station uit en dan kopen we wel een kaartje!” Zo gezegd, zo gedaan… Of niet. We stapten uit bij het volgende station, geen idee meer hoe het heette, maar we konden in ieder geval nergens een apparaatje vinden om kaartjes te kopen. We gingen toen met een trap naar beneden, en daar zagen we de poortjes om in- en uit het station te komen. Maarja, wij waren per ongeluk met ons treinkaartje ingestapt en hadden geen OV-chipkaart. We konden dus niet uit het metro station. Ik vond een informatiepaal en vroeg wat we nu moesten doen. De meneer aan de andere kant klonk niet erg verrast en zei dat hij wel even een poortje voor ons open zou doen. Ik had zo het vermoeden dat dit al vaker was gebeurd. Eenmaal bevrijd van het station, wilden we een kaartje kopen bij de automaat. We kozen voor twee tijdelijke chipkaarten. We stapten weer op de metro en een paar stations laten waren we dan eindelijk op Amsterdam Centraal aangekomen, met blokker trolley. Heel charmant. Ik wilde in Amsterdam heel graag naar Eichholtz, een delicatessenwinkel met Engels en Amerikaans eten. Ik wist op het moment van aankomst niet hoe de winkel heette en waar hij zat. Na een heleboel gesleep kwam ik erachter dat de winkel gevestigd was aan de Leidsestraat, dus de Leidsestraat maar opzoeken. Mijn grootste trofee heb ik dus ook in Amsterdam zelf behaald; bijna 10 euro aan Amerikaans en Engels snoep. Yum! 

Ik kende de Mini Eggs al van de vorige keer dat ik hier was, en die zijn zó lekker! Ik wilde dit keer dingetjes met pindakaas uitproberen, en dus kocht ik een paar Reese’s dingen en peanut butter M&M’s. Ik heb net een Reese’s cup geprobeerd. Lekker! Het smaakt een beetje als snickers, maar dan is de hele binnenkant gevuld met pindakaas. Oftewel; de caramel en nougat zijn verdwenen en de pinda’s zijn vermalen. Ik ben benieuwd naar de rest!

Na een bord Italiaans eten zijn we met de trein terug gegaan naar huis, wat soepeler ging dan de treinreis die we in de middag maakten.