Bevrijdingsfestival

Het is een lang, bijna fotoloos verhaal. Bereid je erop voor.

Wageningen zou het worden. En omdat ik een slaapplek in Wageningen heb, stapte ik vrijdag 4 mei vol goede moed op mijn eerste trein. Die trein kende ik al en dat was dus weinig bijzonders. Ik moest een uur reizen en gelukkig kwam ik een oud-tekenklasgenootje tegen waardoor de reis een stuk draaglijker werd. Ik was op weg naar Zwolle en daar aangekomen splitsten onze wegen. Ik ging op zoek naar het volgende perron dat me naar Arnhem zou brengen. Nog nooit was ik naar Arnhem geweest, maar ik heb het gevonden hoor. Dit keer zat ik wel alleen en dus ben ik uit verveling maar gaat tekenen en twitteren. Mijn 'reisverslag' kun je hieronder lezen, ik denk dat ik geen verdere toelichting hoef te geven.

17:59 - Ik zit in een overvolle trein. Feest!

18:01 - Een jongen wordt geplet omdat een oude man door het meisje ernaast werd aangeboden erbij te zitten. Jaha

18:01 - Haha dus

18:08 - Ik verveel me echt dood. Nog 3 kwartier op een klapstoeltje naast piepende deuren. Maar ik had wel een smoothie

18:09 - Ik deel deze nuttige informatie met jullie omdat ik niks anders te doen heb

18:12 - Mensen kijken met me mee. Ik voel het.

18:13 - Oh bijna een kont in mn gezicht. Lekker.

18:13 - En de trein loopt leeg!

18:15 - Zo. Stuk comfortabeler. Ik zit nu alleen wel,met een leeg smoothie pakje..

Ik was inmiddels aan het overstappen.

19:05 - Ja hoor. Midden in de bossen minimum bereik. Hallo wageningen haha  

19:06 - Maar ik ben er bijna!

Ik merk nu pas dat ik echt heel erg veel onzinnige dingen heb getwittert, maar het doodde wel een deel van de tijd! Een paar minuten na de laatste tweet kwam ik dus aan in Ede-Wageningen, waar ik op Annemiek wachtte zodat we samen naar Wageningen konden, waar Moniek dan weer op ons aan het wachten was. Na twintig minuten in de trein kwamen we in Wageningen aan, op weg naar Moniek's kamer waar we Kolonisten van Catan hebben gespeeld en waar ik er achter kwam dat mijn nieuwe spijkerbroek nogal af gaf aan mijn handen waardoor het leek alsof ik zuurstofgebrek had.
We zijn die avond vrij vroeg gaan slapen om nog wat van de dag erna mee te krijgen.

We waren vroeg wakker. Half negen, en de wekker was nog niet eens gegaan. Na een pakketje te hebben ontvangen maakte Moniek een ontbijtje voor ons, inclusief warme broodjes en eitjes. Niet verkeerd! Die ochtend hebben we ook behoorlijk wat gekaart, iets wat ik al heel lang niet meer had gedaan, maar het riep middelbareschool herinneringen op. Diezelfde ochtend heb ik ook mijn kaartje voor Mindless Self Indulgence gekocht, iets totaal anders, maar ik was bang dat het anders uitverkocht zou zijn.
Om een uur of één liepen we richting het festivalterrein, oftewel het gehele centrum en omstreken. Eenmaal aangekomen haalden we meteen wat muntjes en liepen we naar het Junushoffnar podium, omdat Lieve Bertha daar zou gaan optreden en dat wilde ik zeer graag zien.

Het optreden was een feestje. Lieve Bertha is een feestje. Om te zien en om te horen. En als je ze nog niet kent raad ik je aan de volgende website even te bezoeken als je ook wel van een klein feestje houdt. Klik.

Na het optreden kreeg het publiek de kans om hun CD te kopen. Deze had ik al, ik had Lieve Bertha een tijdje geleden op een leuk verjaardagsfeestje al gezien. Maar ik heb toen met mijn onnuchtere kop niet even gezegd hoe tof ze zijn. Dat nam ik mezelf kwalijk en dus heb ik deze kans aangegrepen om dat dus maar even wel te doen. Ik wachtte netjes tot alle nieuwe fans hun CD's hadden bemachtigd en heb daarna tegen de ene helft van het duo gezegd dat ik geen CD kwam kopen, maar dat ik wel even wilde zeggen dat ik ze hartstikke leuk vond en er vrolijk van werd. Ik geloof dat het wel op prijs werd gesteld. Ik zei dat hij het maar even aan de andere helft moest doorgeven, waarmee ik bedoelde dat dat later wel een keer kon (Hij had het vreselijk druk met signeren van CD's van vrouwelijke fans, doh!) maar dat werd meteen doorgegeven.
Ik heb doei-gezwaaid en toen gingen we verder, op weg naar het Marktplein waar Miss Montreal aan het optreden was. Daar hebben we weinig van gezien omdat het ging regenen en we besloten te schuilen in Moniek's kamer. (Oh, ondertussen kwamen we Rens en Koen en hun complete band tegen, ze hadden het erg druk met het kijken naar een bord waar een afbeelding van een pizza op stond. Ik denk dat ze honger hadden). Toen het droog was zijn we maar weer teruggegaan en hebben we Go Back To The Zoo kunnen zien. Of nouja, kunnen zien... Er hingen schermen waar we muzikanten op zagen springen. Mijn uitzicht kwam neer op het volgende:

Ik kon dus niet veel zien, nee. Maar de muziek was leuk hoor! Na GBTTZ besloten we de rest van het festivalterrein wat te verkennen. We kwamen langs podia met computermuziek, harde gitaren en hanekammen en een tent met alleen maar 65 plussers. Uiteindelijk kwamen we uit bij het podium bij het Station. We hadden geluk; DJ Paul Elstak zou over tien minuten gaan draaien. Ik verheugde me er serieus op en ik ben blij dat ik deze Happy Hardcore ervaring heb meegemaakt, het was geweldig. Allemaal hardcore hits uit de jaren 90 kwamen voorbij en wanneer hij de 'beat' instartte, of hoe je dat ook noemt bij dit soort muziek, begon het grootste deel van het publiek te hakken. En niet alleen typische hardcore fans hoor, ook hippies en emo's. Zelfs de oma die in de flat naast het podium woonde kwam over haar balkonhekje kijken en knikte met haar hoofd. Ik vond het heel erg leuk, maar we hebben toch besloten dat het na een paar nummers genoeg was.

We gingen terug naar het Junushoffnar plein waar nu Ronnie Tober aan het optreden was. In dit geval ga ik niet zeggen dat je zijn website moet gaan bekijken, maar met een paar wijntjes of biertjes op, is ook zijn optreden een feestje. We hebben gedanst, met elkaar en met anderen, en de longen uit ons lijf gezongen, we hebben genoten. Wel een beetje als boeren, maar wat geeft het.

Na het optreden van Ronnie Tober en wat nummers van een ander bijzonder opvallend coverbandje zijn we teruggegaan naar het Marktplein waar Racoon zou gaan optreden. Dit keer was het daar nog veel drukker dan die middag. We probeerden ons een weg te banen richting het podium, maar kwamen niet verder dan honderd meter daar van af. We hebben het hele optreden van Racoon gezien en het was goed, echt goed.
Na dit optreden zijn we richting 'huis' gegaan. Dode voeten en pijnlijke ruggen hadden de behoefte om te gaan liggen en dus zijn we dit keer weer vrij vroeg gaan slapen.

De dag erna werden we wel een stuk later wakker. We brunchten weer met broodjes en eitjes, probeerden nog wat van onze hoofden te maken en daarna lieten Annemiek en ik Moniek achter in Wageningen om terug te gaan naar het Drentse gat waar we wonen. Deze reis voelde een stuk korter dan de heenreis, maar een klein reisverslagje was hier ook op zijn plaats:

15:49 - Feest we zitten met een complete veteranen voetbalclub in een coupé

15:51 - Allemaal mannen van middelbare leeftijd die het over feyenoord en psv hebben

15:55 - Ze luisteren een complete wedstrijd en gaan er helemaal in op. wat een gezelligheid. Weer eens wat anders.

Ik vond het stiekem wel grappig. Het stukje van Zwolle naar huis was weer zoals gewoonlijk; een oude wiebelende trein waardoor je weet dat je weer bijna thuis bent.
Het was enorm leuk, grappig, gezellig en vermoeiend. Ik zou het zo over doen.